Het raakpunt tussen waarneming en verbeelding: ‘Close to twilight’ bij Galerie 10a
Posted By Frederic De Meyer
Er is niets banaler dan een landschap, tenminste als onderwerp voor kunst. Tegelijk is er niets dat ons zo confronteert met het falen van onze menselijke gewaarwording dan een landschap. Onze hersenen filteren, vervormen en vertalen de prikkels van buitenaf tot een coherent verhaal, zo ze het al niet zelf bedenken en projecteren, zoals sommigen beweren. Wie zoekt naar een vorm van echtheid moet achter de gewaarwording kunnen kijken, naar de potentie die erin verborgen ligt. Dit is eerst en vooral een mentale oefening. Het komt erop neer om een landschap te herscheppen, startend vanuit de fenomenologische gewaarwording, maar daarin nieuwe, achterliggende mogelijkheden bedenken.
John Van de Wiele van Galerie 10a bracht in zijn nieuwe tentoonstelling drie kunstenaars samen die al dan niet bewust rond dit gegeven werken, die elk op hun eigen manier omgaan met de realiteit in de waarneming. Francis Bekaert omschrijft dit proces mooi in zijn artist statement: “I’m guided by the work itself, discovering and exploring while painting, until I come to a turning point, in which the layers of paint come together and result in a certain reality. A reality that is vaguely recognizable but cannot be unambiguously identified as such.” Het beeld is eerst en vooral mentaal en gaat gaandeweg een realiteit gaan vormen die herkenbaar is, vergelijkbaar is met onze visuele waarnemingen.
John raakte ook in de ban van de masterstudent Elia Vanderheyden, een grafisch kunstenaar die via een complexe reeks interventies -hij vertrekt van iconische landschapsbeelden die hij met Artificiële Intelligentie, photoshop en lasertechnieken bewerkt, hierbij refererend naar zowel oude meesters als zijn eigen ervaringen als gamer– een heel originele visie ontwikkelt op het landschap. “Elia is gebiologeerd door de natuur en onze omgang ermee”, vertelt John enthousiast. “Hij fantaseert over de tijd waarop de mensheid er niet meer is en de natuur terug de bovenhand neemt. Dat thema wat in religieuze teksten Eschaton genoemd wordt, houdt hem bezig, evenals andere mythologische verhalen.” De resulterende houtsneden in verschillende formaten weten alleszins mateloos te boeien.
Voor deze expo maakte Kobe De Peuter een aantal nieuwe werken, waaronder een aantal op groot formaat. Zijn werk vormt in hoge mate -zo lijkt het me toch- een projectie van zijn complexe gedachtengang. Hij werkt intensief, instinctief, terwijl hij naar podcasts over allerlei boeken luistert die onaflatend zijn gedachten vullen. Hij vertaalt ze in zijn minutieus aangebrachte verfstreken, verbouwt ze geduldig, uren, weken aan een stuk, tot een compositie die hij weliswaar van meet af aan voor ogen had, maar waarvan de details voor hem juist nieuwe, aparte gedachtengangen inhouden, als een soort fractalen van mentale, intellectuele processen: elke streek houdt een nieuwe wereld in zich. Het resultaat intrigeert in hoge mate. Net als fractalen zal je afhankelijk van je zichtpunt nieuwe landschappen ontdekken in een oneindig naar zichzelf refererend, maar niettemin steekhoudend geheel.
De drie kunstenaars bieden heel verschillende ervaringen rond een gemeenschappelijk uitgangspunt. Samen vormen ze een coherent en homogeen geheel, een effect dat wordt versterkt wanneer je ze samen in een ruimte ziet. Wellicht vertellen ze, uiteindelijk, hetzelfde verhaal.
